ΤΟ ΑΤΙΜΟ ΓΕΝΟΣ ΤΩΝ ΠΕΛΑΤΩΝ

 Ήταν τρεις το μεσημέρι, γύρισα στο σπίτι στου Ζωγράφου  με υψηλό πυρετό από ουρολοίμωξη που είχα «εισπράξει» στις Βρυξέλλες, κανείς ποιος άλλωστε να με περιμένει δεν υπήρχε κανείς ούτε φαγητό ,ούτε τίποτε  ,όχι είχα ένα καραφάκι ούζο ένα ψωμί που μου είχαν κάνει δώρο και λαδάκι. Καλός νοικοκύρης είμαι σκέφτηκα ,που είσαι δάσκαλε (είχε «φύγει» πριν ένα εξάμηνο πριν το Ιουλη του 1994 .Την ώρα που μονάχος μου “έριχνα” μια ένεση “garamysin”, κτύπησε το τηλέφωνο, είπα έχω ψηλό πυρετό ανένδοτος ο πελάτης απαιτητικός: έλα τώρα στο Γραφείο «τσακώθηκα με την γυναίκα μου, σε πληρώνω» (σαν να μιλούσε σε πουτάνα).
Έκλεισα βίαια το τηλέφωνο άρπαξα το πακέτο ΜΑΛΒΟΡΟ τα τσιγάρα μου και βγήκα στη βροχή με το πουκάμισο «Άει γαμήσου» μονολογούσα και περπατούσα σκυφτός αδιαφορώντας για το ρούχο μου που βρεχόταν, για τους περαστικούς που τον κοιτούσαν περίεργα, για τους οδηγούς που τον έβριζαν και κορνάριζαν καθώς διέσχιζα τους δρόμους χωρίς να ελέγχω τα φανάρια «Άει γαμήσου για τύχη» η οργή μου αντί να ξεπλένεται γινόταν ένα με το μούτρο μου,τα γυαλια μου μυωπιας ειχαν γεμίσει νερα και δεν έβλεπα μπροστά μου,το πρόσωπο κατακόκκινο έτσι είχαν αλλάξει τα χαρακτηριστικά μου, αγριεύοντας τη φάτσα μου, κάνοντας τις μανάδες που κρατούσαν μικρά παιδιά να τα τραβάνε προς το μέρος τους προστατευτικά.
Τίποτα δεν έβλεπα. Τίποτα δεν καταλάβαινα. Ούτε καν τους λόγους  που με είχαν κάνει έξαλλο ,ένοιωθα μόνος, προδομένος, προσβεβλημένος από αυτό που ο δάσκαλος μου στην  δικηγορία είχε πει «να προσέχεις το άτιμο γένος των πελατών»
Τελευταίως,μετα 16 ετη  το ίδιο «γένος» για μια αλλη υπόθεση με παρέπεμψε σ’ ένα ιδιότυπο «δικαστήριο» από ένα συνταξιούχο ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟ του ΑΠ,που αγνοούσε το θέμα αλλά ηλθε να με κρίνει…
Ουστ ρε…