ΟΙ ΔΙΚΗΓΟΡΟΙ -Η συντεχνία της συμφοράς

 

ΟΙ ΔΙΚΗΓΟΡΟΙ

-Η συντεχνία της συμφοράς

Τον τελευταίο διάστημα βρισκόμαστε μπροστά σε μια ομαδική μπορώ να πω οπαδική επίθεση κατά του δικηγορικού σώματος. Ξεκίνησε από κάποιους που αποκάλεσαν τους δικηγόρους συντεχνία!!! Η τυφλή επίθεση κατά του Δικηγορικού Σώματος συνεχίσθηκε από «ευγενείς» σχολιαστές που υπεδείκνυαν τους δικηγόρους, ως εχθρούς της κοινωνίας και τους απένειμαν  και άλλα «κομψά» και όχι  κολακευτικά σχόλια και χαρακτηρισμούς. Της επιθέσεως επακολούθησαν και αλλά εξαιρετικά κόσμια και ενδιαφέροντα που σκοπούσαν την δημιουργία κλίματος εχθροπάθειας και τοξικότητας πρωτοφανούς στα χρονικά. Η πραγματικότητα είναι άλλη, αλλά ελάχιστοι ,πλην των ενδιαφερομένων ,την αναζητούν.

Ίσως τα πολλά λόγια να είναι περιττά όταν συμβαίνει αυτό που δεν μπορούσες να φανταστείς. Ότι δηλαδή κάποιοι(οι δικηγόροι) θα «οδηγούνταν» στην γκρίζα ζώνη, όπου συναντώνται ο ευτελισμός και η αποσύνθεση, μέσα σε ένα κλίμα ιλαρότητας, με  τον μόχθο μιας συνεχώς αγωνιζόμενης επιστημονικής ομάδας τα δίκαια της οποίας ελάχιστοι υπερασπίζονται.

Γιατί αυτή η εχθρότητα; Οι απορίες παραμένουν αναπάντητες: 

Μήπως η «συντεχνία των δικηγόρων» ευθύνεται και όχι το εκάστοτε  Υπουργείο Παιδείας(!) για τον δικηγορικό πληθωρισμό, όταν η Πολιτεία καθορίζει τον αριθμό των εισακτέων στις Νομικές Σχολές;

Μήπως η «συντεχνία των δικηγόρων» ευθύνεται για την καθυστέρηση απονομής της δικαιοσύνης(!), όταν η διοίκηση ασκεί χιλιάδες αβάσιμα και προπετή ένδικα μέσα και περιφρονεί βαθύτατα τις δικαστικές Αποφάσεις ,με αποτέλεσμα να σύρονται οι πολίτες στα δικαστήρια  από το δημόσιο; Η μήπως η συντεχνία των δικηγόρων ευθύνεται για την πολυνομία και την κακονομία και την μη εφαρμογή των νόμων ;

Μήπως η «συντεχνία των δικηγόρων» ευθύνεται για τις συνεχείς καταδίκες της Χώρας από το ΕΔΔΑ για παραβίαση του άρθρου 6 παρ1 ΕΣΔΑ για την «δίκαιη δίκη»;

Μήπως η «συντεχνία των δικηγόρων» ευθύνεται για την μη υλοποίηση του νόμου 4937/2022 για την επίδοση εγγράφων με ηλεκτρονικά μέσα((ΦΕΚ Β'  2318/12.05.2022).

Μήπως η «συντεχνία των δικηγόρων» ευθύνεται που τα ήδη υπάρχοντα δικαστήρια αντιμετωπίζουν προβλήματα υποστελέχωσης και αδυναμία να ανταποκριθούν ακόμη και στα βασικά λειτουργικά έξοδα; Μήπως ευθύνονται οι δικηγόροι που εκλιπαρούν χρόνια να πληρωθούν την νομική βοήθεια; Μήπως είναι υπεύθυνοι οι δικηγόροι που αναβάλλονται οι υποθέσεις, αφού δεν υπάρχουν αίθουσες, μεταφραστές και τα  πινάκια είναι γεμάτα και οι υποθέσεις αναβάλλονται λόγω ωραρίου; Μήπως φταίνε οι δικηγόροι που υποθέσεις που μπορούν να αντιμετωπισθούν εξωδικαστικά, όπως η προσημείωση υποθήκης , αλλά αυτό δεν συμβαίνει γιατί δεν το επιθυμούν οι Τράπεζες.

Μήπως η «συντεχνία των δικηγόρων» ευθύνεται που υπάρχουν ενδιαφερόμενοι για να μετατρέψουν τους δικηγόρους σε «υπαλλήλους των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων, χωρίς ανεξάρτητη βούληση για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων του πολίτη; Κάποιοι θεωρούν αναγκαίο τον κοινωνικό αυτοματισμό, όπου μια επαγγελματική ομάδα, εδώ οι ελεύθεροι επαγγελματίες  αντιδρά σε μια ρύθμιση που την αφορά και κάποιοι  προσπαθούν να στρέψουμε την υπόλοιπη κοινωνία εναντίον της, ώστε να τεθεί σε λειτουργία ο μηχανισμός επικοινωνιακής διαπόμπευσης τους.

Παρ’ όλα όσα συμβαίνουν σήμερα, με πάθος και πνεύμα αυτοθυσίας πορεύεται ο δικηγορικός κόσμος στον κοινό δρόμο της Δικαιοσύνης. Άλλωστε δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνουν παρόμοια γεγονότα σε βάρος του δικηγορικού Σώματος.  Μπορεί να είναι – και είναι αναμφίβολα – ανηφορικός και δυσβάστακτος ο δρόμος του δικηγόρου, μπορεί  κάποτε να μας εκτρέπει από την ευθεία. Αρκετές  μερικές φορές να μας ποτίζει με πικρίες ή απογοητεύσεις. Δυστυχώς δεν διαθέτω μεγάλες ελπίδες για αλλαγή της στάσης της κοινωνίας και  της  Πολιτείας και μέρους των λειτουργών της Δικαιοσύνης απέναντι στο χειμαζόμενο από την ανεργία και την μιζέρια δικηγορικό Σώμα. Μας κατηγορούν συλλήβδην  για τις «απρέπειες» κάποιων που επικαλούνται στο κατρακύλισμα τους την δικηγορική ιδιότητα. Δυστυχώς σε όλες τις κοινωνικές τάξεις και ομάδες υπάρχουν και τα κοινωνικά «περιτρίμματα», αυτό δεν μπορεί να χαρακτηρίζει την κοινωνία.

Δεν είμαστε αντίδικοι στην αγωνία μας για την λειτουργία των Θεσμών, αντίθετα κατανοούμε πώς ευνομούμενο Κράτος δεν μπορεί να λειτουργήσει αν όλοι, χωρίς καμμιά εξαίρεση, δεν υπηρετούν τον ίδιο σκοπό ,την λειτουργία του Κράτους  μέσα στα Συνταγματικά πλαίσια και την υποχρέωση του άρθρου 4 παρ 5  του Συντάγματος για την αναλογική συμμετοχή στα δημόσια βάρη, σύμφωνα με τις δυνατότητες εκάστου.. Πιστεύω ότι δεν θα πρέπει να κατηγορούνται αδιακρίτως όλοι οι δικηγόροι και να τσουβαλιάζονται στη βάση γενικών αναφορών, με τρόπο που προσβάλλει το δικηγορικό λειτούργημα και πλήττει τον θεσμικό του ρόλο σε μια ευνομούμενη κοινωνία. Όλοι δεν είμαστε ίδιοι… Ο καλύτερος τρόπος για να υπερασπιστούμε τον ρόλο και το κύρος του συνηγόρου απέναντι σε αμφισβητήσεις και επιθέσεις είναι να λειτουργήσουμε ως φωνή της κοινωνίας, να αφουγκραστούμε τις αγωνίες της και το αίτημα να αποδοθεί δικαιοσύνη, να λειτουργούμε δεοντολογικά στην ενάσκηση των καθηκόντων μας. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αποτελεί υποχρέωση του δικηγορικού Σώματος όπως αυτή επισημάνθηκε από τον πρώην Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου Ευάγγελος Κρουσταλλάκη: «Σε μια  δημοκρατική  κοινωνία ο  Δικηγόρος έχει να  επιτελέσει το ύψιστο λειτούργημα. Λειτούργημα που συνδέεται με την ανακάλυψη της αλήθειας και με την εφαρμογή των κανόνων του δικαίου. Και έχει να υλοποιήσει ένα έργο που στοχεύει στην υπεράσπιση των ατομικών ελευθεριών και των κοινωνικών δικαιωμάτων των πολιτών. Μπροστά στην πραγματικότητα της πολύπλοκης νομοθεσίας, η ισότητα των ανύποπτων πολιτών θα ήταν κενό γράμμα αν δεν υπήρχε η βοήθεια του νομικού συμπαραστάτη, του Δικηγόρου, ο οποίος επιτυγχάνει να εξισώσει τους εκ των πραγμάτων άνισους μεταξύ τους πολίτες, που είναι ακόμη πιο άνισοι και αισθάνονται ανίσχυροι έναντι της ποικιλόμορφης εξουσίας.»

Η νομισματική και υγειονομική  κρίση υπήρξε καταλύτης  στην λειτουργία του δικηγορικού λειτουργήματος και στην απονομή της δικαιοσύνης , η δικηγορία είναι πλέον στο απόσπασμα.

Όχι  λοιπόν, οι δικηγόροι δεν είμαστε “συντεχνία”, όπως βολεύει μερικούς, είμαστε «ΚΑΡΒΕΛΟΜΆΧΟΙ».

Ο δικηγόρος ήτανε  πάντα και πρέπει να παραμένει “ο συνήγορος”. Αυτός ο μέγας τίτλος  που συνοδεύει τον υπερασπιστή στον επαγγελματικό του βίο. Το ΕΔΔΑ στη υπόθεση EZELIN c. FRANCE (Requête no11800/85) έκρινε ότι ο δικηγόρος είναι “Συλλειτουργός της δικαιοσύνης”.

 

 

 

 

ΑΝΤΩΝΗΣΠ.ΑΡΓΥΡΟΣ
14/12/2023

Ένας μαχόμενος δικηγόρος. Αθηνών

 

ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ: ΤΟ ΚΟΛΠΟ ΤΗΣ ΑΝΑΒΟΛΗΣ

 ΤΟ ΚΟΛΠΟ ΤΗΣ ΑΝΑΒΟΛΗΣ

Ευελπίδων ,Ασφαλιστικά μέτρα, Ιούλιος θερμοκρασία ανυπόφορη ,εμείς με την στολή μάχης, γραβάτα ,σακάκι κλπ ,αναμένουμε την σειρά της υποθέσεως. Έφθασε 1,30μμ η διακοπή της συνεδριάσεως είχε αρχίσει στις 12,00 και η σεβαστή μας Προέδρος αφαντη.

Λιώναμε στην αίθουσα σαν το κεράκι της Λαμπρής ένεκα που το ΤΑΧΔΙΚ δεν "πρόκανε" να επιδιορθώσει τα ρημαγμένα κλιματιστικά.

Κόσμος πολύς με μάσκες οι περισσότεροι και η μυρωδιά ανυπόφορη.

Έφθασε επιτέλους και η Πρόεδρος και εκφώνησε την υπόθεση που χειριζόμουνα.

Δεν πρόλαβα να δηλώσω την παράσταση μου και ένας σίφουνας νεαρός "συνάδελφος" ζητούσε αναβολή "ένεκα που η πελάτης του έπαθε covit".

Δεν πρόλαβα να αντιλέξω και η Προέδρος έστερξε στην αναβολή της υποθέσεως μέχρι τον Νοέμβριο.

Σχεδόν σέρνοντας τα πόδια μου τράβηξα σε γνωστό καφέ απέναντι από την ευέλπιδων για να πιώ έναν καφέ κρύο να συνέλθω.

Στο δίπλα τραπέζι εκάθητο ο νεαρός συνάδελφος ,με την πλάτη γυρισμένη προς εμένα, και εξιστορούσε χαρούμενος και κομπάζοντας στην "άρρωστη"

πελάτισσα του ,πώς πέτυχε την μακρά αναβολή.

-Ο άλλος (εγώ) δηλαδή δεν πρόλαβε ούτε όχι να πεί!!!φώναξε ο ερίφης και η πελάτισσα χαμογελούσε με ικανοποίηση για τον προφέσορα.

Κι έχω και την γιατρό μου που επιμένει πώς η δικηγορία δεν είναι «βαρύ και ανθυγιεινό επάγγελμα»

,

Μου αρέσει!

Σχόλιο

Κοινοποίηση

Ο ΙΑΒΕΡΗΣ ΖΕΙ ΔΕΝ ΑΥΤΟΚΤΟΤΟΝΗΣΕ

 Ο ΙΑΒΕΡΗΣ ΖΕΙ ΔΕΝ ΑΥΤΟΚΤΟΤΟΝΗΣΕ 

ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΜΙΑΣ ΑΛΗΘΙΝΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ.

Ο ΙΑΒΕΡΗΣ ΔΕΝ ΑΥΤΟΚΤΟΝΗΣΕ

Στο μυθιστόρημα του Ουγκώ " ΟΙ ΑΘΛΙΟΙ" ο πεινασμένος Γιάννης Αγιάννης για να αποφύγει το βασανιστήριο της πείνας, σπάει μια βιτρίνα και κλέβει ένα καρβέλι ψωμί. Για αυτό το…αποτρόπαιο έγκλημα του, φυλακίζεται και για 20 χρόνια υπομένει τα πάνδεινα ώσπου μια μέρα δραπετεύει και φυσικά ο διώκτης του ο αστυνόμος Ιαβέρης ένας πουριτανός και αυστηρός με το γράμμα του νόμου και κανένα ίχνος οίκτου για κανέναν τον καταδιώκει μανιωδώς. Δεν έχει οίκτο για κανέναν. Μετά από πολλά και ενώ θα του χαρίσει την ζωή ο Γιάννης Αγγιάνης θα καταλάβει πόσο φτηνός και οικτρός ήταν σε όλη του την ζωή και θα αυτοκτονήσει αφήνοντας επιτέλους τον ευυπόληπτο ποια Γιάννη Αγιάννη που όλα τα χρόνια αυτά, ήταν φυγόδικος να συνεχίσει την ήσυχη ζωή.

Στο ΜΥΘΙΣΤΌΡΗΜΑ ο Ιαβέρης αυτοκτόνησε μη αντεχοντας τις τύψεις του,στην σημερινή ζωή ΖΕΙ ΚΑΙ ΒΑΣΙΛΕΥΕΙ και κατατρέχει τους τίμιους ανθρώπους .

Η ιστορία επαναλαμβάνεται και στις μέρες μας.Κάποιοι για μην απολύσουν συνανθρώπους μας εργαζόμενους σύρονται στα δικαστήρια,απειλούνται με φυλακίσεις,με καταχέσεις,διώξεις γιατί δεν τους πέταξαν στο δρόμο!!! Ο Ιαβέρης κυνηγάει επιμόνως τον Γιάννη Αγιάννη για το έγκλημα που διέπραξε να έχει ένα κομμάτι ψωμί και να μην πεθάνει από την πείνα ή για μην στερήσει το ψωμί απο τους συνανθρώπους του.Η ιστορία αυτή δεν είναι μοναδική,μπορώ να σας μιλήσω για δεκάδες τέτοιες ιστορίες κι αυτό θα κάνω σύντομα.Δυστυχώς οι σημερινοί Ιαβέρηδες δεν έχουν τύψεις και περιμένουν "την κεφαλήν του Ιωάνννου επι πίνακι"..

"Θεριά οι άνθρωποι, δεν μπορούν το φως να το σηκώσουν.

Δεν είναι αλήθεια πιο χρυσή σαν την αλήθεια της σιωπής.

Χίλιες φορές να γεννηθείς, τόσες θα σε σταυρώσουν."

(Κ.Βάρναλης: Οι πόνοι της Παναγιάς)

ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ

Η ΔΩΡΟΔΟΚΙΑ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΑ

 Η ΔΩΡΟΔΟΚΙΑ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ 

• Ο πρώτος Έλληνας νομοθέτης, ο Λυκούργος, γνωστός για τους νόμους του στην Σπάρτη, είχε θεσπίσει και σειρά μέτρων που απέβλεπαν στο να αποτρέψουν του Σπαρτιάτες  (βασιλείς, άρχοντες και πολίτες) από τον χρηματισμό και τη δωροδοκία. Απαγορευόταν η κατοχή χρυσών και αργυρών νομισμάτων και, γενικά, ο πλουτισμός. Όμως, αυτοί οι νόμοι δεν διήρκεσαν για πολύ. Ο Αριστοτέλης,  αναφερόμενος στους νόμους του Λυκούργου, παρατηρεί ότι «την μεν γαρ πόλιν πεποίηκε αχρήματον, τους δ’ ιδιώτας φιλοχρημάτους». (Αριστοτέλους, Πολιτικά, 2,16). Ο Ξενοφών, που ήταν θιασώτης της σπαρτιατικής πολιτείας, με απογοήτευση παρατηρεί: «Αν δε κανείς με ρωτούσε, αν νομίζω ότι ακόμη και τώρα οι νόμοι του Λυκούργου διατηρούνται αμετάβλητοι, τούτο, μα τον Δία, δεν θα είχα το θράσος να το υποστηρίξω… Και γνωρίζω, επίσης, ότι σε παλαιότερη εποχή, αυτοί φοβούνταν να έχουν στη διάθεσή τους χρυσό (χρήματα), ενώ τώρα μερικοί και καυχώνται ότι είναι κάτοχοι αυτού». (Ξενοφώντος, Λακεδαιμονίων Πολιτεία, XIV, 1,3).

.

Η ΔΩΡΟΔΟΚΙΑ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ
Το Ευαγγέλιο του Μεγάλου Σαββάτου  κατά την εβδομάδα των παθών. Άγιο και Μεγάλο Σάββατο. Κατά Ματθαίο: Η Ανάσταση του Ιησού. Η αναφορά των φρουρών και η δωροδοκία τους. Η εμφάνιση του Ιησού στους μαθητές. Ευαγγελικό απόσπασμα ημέρας από πρωτότυπο και σε νεοελληνική απόδοση.
"Πορευομένων δὲ αὐτῶν ἰδού τινες τῆς κουστωδίας ἐλθόντες εἰς τὴν πόλιν ἀπήγγειλαν τοῖς ἀρχιερεῦσιν ἅπαντα τὰ γενόμενα.
καὶ συναχθέντες μετὰ τῶν πρεσβυτέρων συμβούλιόν τε λαβόντες ἀργύρια ἱκανὰ ἔδωκαν τοῖς στρατιώταις λέγοντες·
εἴπατε ὅτι οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ νυκτὸς ἐλθόντες ἔκλεψαν αὐτὸν ἡμῶν κοιμωμένων.
καὶ ἐὰν ἀκουσθῇ τοῦτο ἐπὶ τοῦ ἡγεμόνος, ἡμεῖς πείσομεν αὐτὸν καὶ ὑμᾶς ἀμερίμνους ποιήσομεν.
οἱ δὲ λαβόντες τὰ ἀργύρια ἐποίησαν ὡς ἐδιδάχθησαν. καὶ διεφημίσθη ὁ λόγος οὗτος παρὰ ᾿Ιουδαίοις μέχρι τῆς σήμερον.

• Η αναφορά των φρουρών και η δωροδοκία τους

"Και ενώ αυτές πορεύονταν, ιδού, μερικοί στρατιώτες της φρουράς ήρθαν στην πόλη και ανάγγειλαν στους αρχιερείς όλα όσα έγιναν.
Και αφού συνάχτηκαν μαζί με τους πρεσβυτέρους και έκαναν συμβούλιο, έλαβαν αργύρια αρκετά και τα έδωσαν στους στρατιώτες,
λέγοντας: «Πείτε: “Οι μαθητές του ήρθαν νύχτα και τον έκλεψαν, ενώ εμείς κοιμόμασταν”.
Και αν ακουστεί αυτό μπροστά στον ηγεμόνα, εμείς θα τον καθησυχάσουμε και εσάς θα κάνουμε αμέριμνους».
Εκείνοι, αφού έλαβαν τα αργύρια, έκαναν όπως τους δασκάλεψαν. Και διαδόθηκε η φήμη αυτού του λόγου μεταξύ των Ιουδαίων μέχρι τη σημερινή ημέρα."

ΓΙΑ ΠΟΙΑ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΜΙΛΑΜΕ ΤΕΛΙΚΑ;

 

ΓΙΑ ΠΟΙΑ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΜΙΛΑΜΕ ΤΕΛΙΚΑ;

Ανώτατος δικαστικός λειτουργός με παράπονο έλεγε στον συνομιλητή του: « Όλοι έχουν πρόβλημα με τους δικαστές γιατί καθυστερούν οι υποθέσεις κανείς δεν μίλησε για το χάλι της δικαιοσύνης». Κατάπληκτος άκουγα τον σεβαστό Πρόεδρο να μου μαρτυρεί για τον δικό του πόνο. «Όλοι ψάχνουν εξιλαστήρια θύματα στην Δικαιοσύνη και πρώτα απ’ όλα όσοι έχουν καθήκον να την διαφυλάσσουν και να την προστατεύουν. Θέτει στο στόχαστρο ο δημόσιος λόγος  θεσμούς που αν μη τι άλλο με τα όποια προβλήματά τους, τις ατέλειές τους, είναι πυλώνες της Δημοκρατίας και του Κράτους Δικαίου. Με αφορμή συγκεκριμένες υποθέσεις που απασχολούν το «λαϊκό αίσθημα» λέγονται και γράφονται αδιανόητες φράσεις. Είναι αδιανόητο να βάλλεται συλλήβδην η Δικαιοσύνη και αυτό έχει ειπωθεί πολλές φορές για σειρά υποθέσεων. Η ισοπέδωση και η γενίκευση με επιχειρήματα ότι η Δικαιοσύνη εκτελεί εντολές άνωθεν και δεν ευθυγραμμίζεται με το περί δικαίου αίσθημα είναι λανθασμένη επιλογή, απ’ όπου και εάν προέρχεται. Άρα, ας μην πυροβολούμε τη Δικαιοσύνη και «τσουβαλιάζουμε» τους πάντες.»

 Η αποτυχία του συστήματος είναι δεδομένη και αυτό έχει φανεί σε αρκετές υποθέσεις. Μόνο που οι αναγκαίες και απαραίτητες διορθωτικές κινήσεις έμειναν στα λόγια. Πρόσφατα ακούσαμε τις αθλιότητες που διέπραξαν ανώτατοι κρατικοί λειτουργοί για συγκαλύψουν και παραπλανήσουν την έρευνα  για την υπόθεση της εκατόμβης των νεκρών στο Μάτι. Τίποτε δεν μάθαμε για το  τι επακολούθησε «βαθειά σιωπή» με την ανακοίνωση μια συνηθισμένης προκαταρτικής εξετάσεως το αποτέλεσμα της οποίας θα μάθουμε μετά από χρόνια. Όσο όμως κοιτάζουμε  τα πράγματα στην βιτρίνα τους ασχολούμενοι με όσα θέματα πιστεύουμε πως αρμόζουν στα μέτρα μας, δίπλα μας εξελίσσεται ένας τρομακτικός κόσμος που απειλεί να παρασύρει τα πάντα όπως το νερό στο πλημμύρα της Μάνδρας της οποίας η δίκη αναβλήθηκε γιατί δεν προβλέφθηκε αναπληρωματικός δικαστής!!! και αυτό δεν είναι επαρκής αιτιολογία για ευνομούμενο κράτος. Δεν είναι το ίδιο πράγμα, η αγωγή απόλυσης του εργαζόμενου  ή αποζημίωσης από το θανατηφόρο ατύχημα ή ακόμη  η υπόθεση της Χρυσής Αυγής ή η υπόθεση της σοβαρής βλάβης που υπέστη η άτυχη από το βιτριόλι μιας ανεξήγητης ιστορίας ή η σύνταξη των 300€ που πολλές φορές συναντά τους πολίτες όχι στο σπίτι τους μα στο νεκροταφείο λόγω δικαστικής καθυστέρησης  πού οφείλεται σχεδόν πάντα στην Διοίκηση. Όχι δεν είναι όλα ίδια όπως τα βλέπουν τα δελτία των 8 και τα θύματα με τους θύτες  ΠΟΥ αλληλοδιαπλέκονται. Οι συνθήκες έκτακτης ανάγκης επιβάλλουν ανάλογες αποφάσεις. Χρόνια τις ακούμε μα δεν τις βλέπουμε. Χρειάζονται άμεσα μέτρα για να αποκατασταθεί το κύρος της δικαιοσύνης που έχει πληγεί καίρια με τα τόσα γεγονότα που αδυνατώ ακόμη και να τα αναφέρω επιγραμματικά. Πρέπει να πάψει ο φτηνός και ευκαιριακός συντεχνιασμός και να αναμορφωθούν οι κώδικες δεοντολογίας να βρεθούν μερικοί νομικοί που να θέλουν να φτιάξουν ένα λιτό νομοθέτημα  που κόβει το «γόρδιο δεσμό» και να λύνει τις παραλυσίες της δικαιοσύνης. Διαμαρτύρονται κάποιοι για τις δίκες του νόμου Κατσέλη γιατί επιταχύνεται η διαδικασία κλπ. Ίσως έχουν δίκιο, συμφωνώ και τι όμως  προτείνουν, τίποτε…. Είναι ως να θέλουμε να αντιμετωπίσουμε έκτακτες συνθήκες πολέμου  με τα οικονομικά και κοινωνικά ζητήματα που έχουν προκύψει και από την οικονομική κρίση και από τον κορωνοϊό, χωρίς να θέλουμε να αλλάξουμε  τίποτε από όσα κάνουμε σε ομαλές συνθήκες. Να πω κάτι ριζοσπαστικό, κι ας είναι μια παρατραβηγμένη θεωρία. Θέλω να δείξω ότι τέτοιες συνθήκες επιβάλλουν ακραία μέτρα για να αντιμετωπιστούν. Δεν είναι όμως ακραίο μέτρο να κατατίθενται όλα τα δικόγραφα ψηφιακά ,διερωτώμαι γιατί δεν παίρνουν ψηφιακή υπογραφή οι δικηγόροι  και γιατί δεν νομοθετεί η Πολιτεία ότι δεν θα κατατίθεται κανένα ένδικο μέσο αν δεν κατατεθεί ψηφιακά; Κάθε μέρα στις φυλακές αποκαλύπτονται όπλα, ναρκωτικά κλπ ,διερωτώμαι δεν υπάρχει τρόπος να βρεθεί η αιτία του κακού. Η απάντηση είναι  απλή εδώ δεν χρειάζονται νόμοι, μόνο η τεχνολογία μπορεί να λύσει το πρόβλημα και μάλιστα άμεσα. Μην ξεχνάμε ότι η Δικαιοσύνη είναι διαχρονικά, με τα όποια λάθη, τις ελλείψεις της, το τελευταίο καταφύγιο των αδυνάτων στην αυθαιρεσία των ισχυρών. Η ορθή δικαστική κρίση δεν συμβαδίζει αναγκαστικά με τις όποιες πλειοψηφίες διαμορφώνονται στην κοινή γνώμη, αλλά οφείλει να προστατεύει και τα δικαιώματα των ολίγων έναντι των πολλών. Οι δικαστές δεν ακολουθούν ευμετάβλητες πλειοψηφίες της κοινής γνώμης, αλλά το Σύνταγμα και τους νόμους (βλ. Βασίλειος Σκουρής: Η ανεξαρτησία της δικαιοσύνης: 30 χρόνια μετά).

Τελικά μισό αιώνα τα ίδια φαινόμενα χωρίς λύση και μάλιστα «σολλομώντειος».

Μ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΤΟΥ ΠΑΘΟΥΣ

Σέ τόν ἀναβαλλόμενον τό φῶς ὥσπερ ἱμάτιον Πῶς σε κηδεύσω, Θεέ μου; ἤ πῶς σινδόσιν εἱλήσω;

Πολυνομία, κακονομία, ανομία και τα τρία κακά της μοίρας μας - Αντώνης Αργυρός - NEWS247

Πολυνομία, κακονομία, ανομία και τα τρία κακά της μοίρας μας
 
     Η Ελληνική Δικαιοσύνη πάσχει, ιδίως λόγω της μεγάλης αργοπορίας στην απονομή της, που συχνά οδηγεί σε καταστάσεις αρνησιδικίας. Η κρίση στη δικαιοσύνη κλονίζει το περί δικαίου αίσθημα των πολιτών, αλλά αποτελεί και σημαντικό ανασχετικό παράγοντα της οικονομικής ανάπτυξης και πηγή διαφθοράς και κακοδιοικήσης. Στο Συμβούλιο της Επικρατείας εκκρεμούν περισσότερες από  28.000 υποθέσεις, με μέσο όρο εκδίκασης πέντε χρόνια. Στα εννέα λειτουργούντα Διοικητικά εφετεία εκκρεμούν περισσότερες από 60.000 υποθέσεις, με μέσο όρο εκδίκασης τριάμισι χρόνια, ενώ στα τριάντα Διοικητικά Πρωτοδικεία εκκρεμούν πάνω από 376.000 υποθέσεις, με μέσο όρο εκδίκασης πέντε χρόνια. Στο Ελεγκτικό Συνέδριο εκκρεμούν περισσότερες από 30.000 υποθέσεις, με μέσο όρο εκδίκασης τρία χρόνια!  Στον Άρειο Πάγο εκκρεμούν σχεδόν 2.700 υποθέσεις, με μέσο όρο εκδίκασης ένα χρόνο, στα είκοσι ένα πολιτικά εφετεία εκκρεμούν πάνω από 36.000 υποθέσεις, με μέσο όρο εκδίκασης τρία χρόνια, στα εξήντα τέσσερα Πρωτοδικεία εκκρεμούν πάνω από 255.000 υποθέσεις, με μέσο όρο εκδίκασης τρία χρόνια στις αστικές και τέσσερα χρόνια στις ποινικές υποθέσεις, ενώ στα τριακόσια ένα ειρηνοδικεία εκκρεμούν περισσότερες από 500.000 υποθέσεις, με μέσο όρο εκδίκασης τρία χρόνια .
    Έχει επέλθει πλέον ουσιαστικά πλήρης αρνησιδικία. Αλλά και όταν η Δικαιοσύνη επιτέλους δικαιώνει τον πολίτη η μονίμως και διαρκώς παρανομούσα διοίκηση περιφρονεί και δεν εφαρμόζει συστηματικά τις δικαστικές αποφάσεις και αυτό δεν τιμά την Διοίκηση .
    Η μεγαλύτερη αιτία των προβλημάτων του Τόπου πλέον, είναι η  Πολυνομία,  η κακονομία και η  ανομία .
Η Ελλάδα είναι, ίσως, η μόνη  χώρα με τους περισσότερους νόμους και ρυθμίσεις σ’ όλο  κόσμο. Τα τελευταία 30 χρόνια, έχουμε ψηφίσει 4.000 νόμους και έχουν εκδοθεί 110.000 υπουργικές αποφάσεις. Το αποτέλεσμα είναι να έχουμε ένα πολυδαίδαλο νομικό σύστημα που τελικά κανένας δεν γνωρίζει τη ισχύ του.
    Η πολυνομία αποτελεί τη βάση για την κακοδικία, την ανομία, τη διαφθορά.
     Δεν γεννάται αμφιβολία ότι άγνοια νόμου δεν επιτρέπεται. Αλλά πώς να γνωρίζεις έναν νόμο του οποίου το κείμενο έχει υποστεί αλλεπάλληλες αντικαταστάσεις συμπληρώσεις, τροποποιήσεις, σε παραγράφους, εδάφια περιπτώσεις, υποπεριπτώσεις , εξαιρέσεις αλλά και με την επιφύλαξη άλλων διατάξεων όπως και αυτές έχουν τροποποιηθεί και συμπληρωθεί, όταν ένας νόμος «κουρελού» περιλαμβάνει πχ 80 άρθρα και χιλιάδες ρυθμίσεις σε άσχετα σημεία .οι δικαστές ,οι δικηγόροι και οι υπάλληλοι της Δημόσιας Διοίκησης οι οποίοι αδυνατούν να ενημερωθούν να ερμηνεύσουν και να εφαρμόσουν το νόμο, . Τώρα ας μην μιλήσουμε για τις άλλες αρρώστιες της Δημόσιας Διοίκησης την  αδιαφάνεια, την διαφθορά, την απαράδεκτη συμπεριφορά ,την άρνηση και βραδύτητα λήψης έγκαιρων και ορθών αποφάσεων, το αθάνατο ρουσφέτι, κλπ
Δεν γεννάται αμφιβολία ότι για τον πολίτη η κατάσταση είναι εφιαλτική, αλλά και για την Πολιτεία απαράδεκτη.
     Αληθινά σήμερα στον τόπο μας διεκδικούμε, τα αυτονόητα, τα δεδομένα, τα προφανή, διεκδικούμε τα κεκτημένα! Στην περίπτωση μας υπάρχουν οι δράστες του εγκλήματος που είναι διαρκές και ατιμώρητο και είναι γνωστοί και επώνυμοι και πρέπει να λογοδοτήσουν στο μόνιμο δικαστήριο της Ιστορίας μια που οι περισσότεροι έχουν νομοθετημένο ακαταδιώκτο.
    Η Ελλάδα  άραγε θα νικήσει την  νέα   Λερναία Ύδρα της Πολυνομίας, κακονομίας  και της ανομίας  ή θα νικηθεί τελικά;
 

 

ΑΝΤΩΝΗΣ Π.ΑΡΓΥΡΟΣ