ΤΟ «ΤΕΚΜΗΡΙΟ ΑΘΩΟΤΗΤΟΣ

ΤΟ «ΤΕΚΜΗΡΙΟ ΑΘΩΟΤΗΤΟΣ» ΙΣΧΥΕΙ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΕΣ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΚΑΙ ΥΠΟΘΕΣΕΙΣ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΗΝ ΜΕ ΑΡΙΘΜΟ 1313/2008 ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟΥ ΕΦΕΤΕΙΟΥ ΠΕΙΡΑΙΑ

Είναι Γνωστό ότι η Διοικητική Δικονομία. Προβλέπει ότι τα διοικητικά δικαστήρια στην κρίση τους δεν δεσμεύονται από τυχόν προηγούμενη αθωωτική απόφαση ποινικού δικαστηρίου, την οποία ωστόσο υποχρεούνται να συνεκτιμήσουν.

Σύμφωνα με την με αριθμό 1313/2008 απόφαση του Διοικητικού Εφετείου Πειραιά η οποία, άλλαξε την μέχρι τώρα νομολογία εφαρμόζοντας ααποφάσεις Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων Το ζήτημα αφορά την επίδραση στη κρίση των διοικητικών αρχών και δικαστηρίων της αποφάσεως των ποινικών δικαστηρίων για πράξεις που στοιχειοθετούν ποινικό αδίκημα, αλλά και διοικητική παράβαση Συγκεκριμένα, το Διοικητικό Εφετείο Πειραιά απασχόλησε υπόθεση λαθρεμπορίας, που -εκτός από ποινικό αδίκημα συνιστά και τελωνειακή παράβαση (διαφυγή δασμών και φόρων). Το Διοικητικό Πρωτοδικείο είχε κρίνει υπέρ της στοιχειοθέτησης της ένδικης παράβασης -αφορούσε τη διακίνηση πετρελαίου κίνησης, λαθραίας προέλευσης- και της επιβολής κυρώσεων (πολλαπλών τελών και διαφυγόντων δασμών) και φόρων) σε βάρος του εμπλεκομένου. Ο τελευταίος είχε, αντίθετα, κριθεί αθώος τελεσίδικα από τα ποινικά δικαστήρια, με το σκεπτικό ότι δεν αποδείχθηκε πως οι ποσότητες πετρελαίου που είχε διακινήσει ο κατηγορούμενος είχαν εισαχθεί παράνομα στη χώρα, αλλά και ότι η έλλειψη τιμολογίων αγοράς του πετρελαίου δεν συνιστούσε ικανό στοιχείο ενοχής. Το Διοικητικό Εφετείο με την με αριθμ.1313/2008 απόφαση του- εξαφάνισε την απόφαση του Διοικητικού Πρωτοδικείου, υπογραμμίζοντας ότι η απόδοση σε αυτόν της τέλεσης της επίμαχης λαθρεμπορίας δεν είναι συμβατή με το τεκμήριο της αθωότητας, μετά την τελεσίδικη απαλλαγή του από το ποινικό δικαστήριο. Στην απόφαση γίνεται επίκληση της από 27/9/2007 απόφασης του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (υπόθεση Σταυρόπουλου κατά Ελλάδας), επισημαίνοντας: Το κατά το άρθρο 6, παρ. 2 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, τεκμήριο αθωότητας ισχύει και για τις διοικητικές Αρχές, καθώς και για τα επιλαμβανόμενα στη συνέχεια διοικητικά δικαστήρια, στις περιπτώσεις που τα ίδια πραγματικά περιστατικά και η ίδια προσωπική συμπεριφορά στοιχειοθετούν -εκτός από ποινικό αδίκημα- και διοικητική παράβαση. «Συνεπώς στις περιπτώσεις αυτές, όταν ένα πρόσωπο αθωώνεται τελεσιδίκως από τα ποινικά δικαστήρια, ακόμα και λόγω αμφιβολιών, η αθωωτική απόφαση πρέπει να γίνεται σεβαστή από τις διοικητικές Αρχές και τα διοικητικά δικαστήρια», Στην απόφαση γίνεται επίκληση μια σειρά άλλων αποφάσεων (Del Latte κατά Ολλανδίας, Leutcher κατά Ολλανδίας), το ΕΔΑΔ έχει αποφανθεί ότι μεταγενέστερες δικαστικές αποφάσεις ή δηλώσεις προερχόμενες από δημόσιες Αρχές μπορούν να δημιουργούν πρόβλημα υπό το πρίσμα του άρθρου 6, παρ. 2, της ΕΣΔΑ, αν ισοδυναμούν με παραδοχή ενοχής που παραβλέπει προηγούμενη αθώωση κατηγορουμένου